منجلات زندگی!!
چرا نمی توان دوید به سوی شهر اهل دل
چرا نمی توان پرید ازین کویر و خاک و گل
زغصه های داغ دل یه ذره کم نمی شود
به جز صدای غم کسی شریک غم نمی شود
کمر شکسته ام درین سرای بی مروتی
نمانده نای رفتنم ز شهر بی محبتی
به سوی عشقه رفته ام چه عاشقانه می دوم
به روی شیشه های شب چه شاعرانه می دمم
صدای پای ابر و باد به کوچه ها که می رسد
به سبزه زار خشک من یه قطره هم نمی چکد
یه لحظه می رود خوشی چه بی امان دوان دوان
چراکه غصه می رسد به کوچه ها قدم زنان
چه سر دهم ز بی کسی همیشه شکوه می کنم
غروب گریه می کنم سپیده گریه می کنم
مرا به زور زندگی نمانده راهه چاره ای
به جز دعای روز مرگ نمانده آه و ناله ای
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند
