اگر بارید باران و من هم نبودم

اگر من ندیدم

مرا هم ببخش!

اگر شکل سرشار بودن

شبیه محبت

درون صدایم نیامد

مرا هم ببخش!

ببخشم اگر شکل باران نباریدم و

سوز سرما نفهمیده مردم

ببخشم !

که تقدیر تنهایی ام بود و من بازنده بودم

اگر بارید باران و من هم نبودم

اگر من ندیدم

مرا هم ببخش !

صدایم نکردی و

احساس قلبم نفهمیده رفتی

و در شکل بودن

ندانسته شعر نحیفم

نفهمیده خواندی

و پرواز صدایم

اگرچه برون بر نیامد ،

نشنیده گفتی

اگر فکر کردی که چشمم به تو گفت

نفهمیده آن شعر بد را شنفتی

نمی دانم از کجای شعرم بر آمد ،

ولی ...

اگر شعر هم برایت خوشایند خوبی نبود

مرا هم ببخش !

اگر بارید باران و

من شکل باران نباریدم

و سرودی و شکل نیایش نخواندم

اگر روز ابری به یادم نیامد

اگر من نگریستم شعر تو را

اگر چشم تو فقط با دلم پر گرفت

مرا هم ببخش !

اگر چه دل من گواه

که امروز

گناهی ندارم

ولی باز تو هم ای زیبای من

مرا هم ببخش !

دگر شعری از درون دلم بر نیامد ولی ...

ولی این شعر من را اگر کوچک و سرد و خوار است

بر من ببخش !

غلط است این تفکر که بپنداریم

زندگی می گذرد

بپذیریم عزیز ؛

زندگی می ماند ؛

من و تو می گذریم.....!

بنویسید به دیوار سکوت:

«عشق سرمایه ی هر انسان است»

بنشانید به لب حرف قشنگ ...

حرف بد وسوسه ی شیطان است ...

و بدانید که فردا دیر است ،،،

و اگر غصه بیاید امروز

 تا همیشه دلتان درگیر است ...

پس بسازید رهی را

که کنون تا به ابد سوی صداقت برود ...

و بکارید به هر خانه گلی ،،،

که فقط بوی «محبت » بدهد..

در شب کوچک من ، افسوس

باد با برگ درختان میعادی دارد

در شب کوچک من دلهرهء ویرانیست

گوش کن

وزش ظلمت را می شنوی ؟

من غریبانه به این خوشبختی می نگرم

من به نومیدی خود معتادم

گوش کن

وزش ظلمت را می شنوی ؟

در شب اکنون چیزی می گذرد

ماه سرخست و مشوش

و بر این بام که هر لحظه در او بیم فرو ریختن است

ابرها، همچون انبوه عزاداران

لحظهء باریدن را گوئی منتظرند

لحظه ای

و پس از آن، هیچ.

پشت این پنجره شب دارد می لرزد

و زمین داردباز می ماند از چرخش پشت

این پنجره یک نامعلوم نگران من و تست

ای سراپایت سبزدستهایت را چون خاطره ای سوزان،

در دستان عاشق من

[بگذارو لبانت را چون حسی گرم از هستی

به نوازش لبهای عاشق من بسپار

باد ما را با خود خواهد برد

باد ما را با خود خواهد برد